Desert Breath
Wynosząc się z płaskiej przestrzeni na egipskiej pustyni, ziemne szyszki Pustynnego Oddechu wydają się gigantycznymi, obce mrowiska, ale są po prostu sztuką.
Ukończony w 1997 r. Po kilku latach w budowie, instalacja składa się z fraktalnej spirali stożkowych występów i naprzemiennie stożkowych wgłębień. Z gruntu trudno jest dostrzec pełny zakres projektu, ponieważ strona wydaje się być ciągiem coraz większych stosów piasku, z pasującymi dołkami, z których zostały wykopane w pobliżu. Jednakże, gdy widzimy je z powietrza, pełny efekt kawałka staje się klarowny, ponieważ 89 szyszek i 89 dopasowanych wgłębień wysuwa się jeden od drugiego w dwóch geometrycznie precyzyjnych ramionach, które zwiększają średnicę, im dalej od centralnej osi. W centrum, w którym spotykają się dwa sznurki, stożek wynurza się z dużego centralnego dołu, który pierwotnie był wypełniony wodą. Mimo, że w innym przypadku nie są ozdabiane, matematyczna precyzja wyświetlana w witrynie wciąż budzi podziw.
Pustynny Oddech został zbudowany specjalnie po to, by powoli wracał do piasków, z których został utworzony, i od dekady i połowy od jego budowy zaczął właśnie to robić. Utwór może nie być tak duży, jak był, gdy został zainstalowany, ale to dzieło sztuki jest nadal warte odwiedzenia dla każdego, kto chce zobaczyć egipski pomnik, który nie jest tak stary.
Great Sand Sea Glass of Libyan Desert
Bardzo wyjątkowy i odległy teren pomiędzy wydmami w południowo-zachodnim krańcu Egiptu, Wielkie Morze Piasek, przedstawia rzadki i tajemniczy skarb.
Istnieje wiele teorii na temat pochodzenia unikalnego libijskiego szkła. Niektórzy uważają, że jest to związane z topnieniem promienistym lub starożytną wojną. Szkło zostało po raz pierwszy odkryte przez ludy Aterianów z epoki kamienia, którzy zrobili narzędzia ze szkła, a później przez Egipcjan. Polerowany kawałek szkła był wycentrowany w wyszukany kawałek biżuterii znaleziony w grobowcu króla Tutenchamona. Od tego czasu szkło pozostało nietknięte z powodu surowości i niedostępności regionu.
Po King Tut czas, P.A. Clayton jako pierwszy zbadał obszar w latach 30. XX wieku. Zebrał próbki, które pomogły opracować pierwszy naukowy opis szkła i teorie jego tworzenia. Surowy krajobraz i środowisko uniemożliwiły odwiedzającym ten obszar do lat 70. XX wieku, kiedy odkryto dwie struktury uderzenia meteorytu, dostarczając dalszych dowodów na pochodzenie fascynującego szkła. Dziś szkło jest popularną pamiątką, ale jak King Tut dostał w swoje ręce, pozostaje tajemnicą.
Ocenia się, że szkło powstało około 26 milionów lat temu. Analiza chemiczna naturalnego szkła ujawnia, że jest on wzmocniony „pierwiastkami meteorytowymi o typowych proporcjach chondrytowych”, co prowadzi naukowców do przekonania, że szkło jest wynikiem chemicznym meteorytu zderzającego się z prawie 100% składem krzemionkowym piasku.
Tanis
Wzrastają imperia i spada imperium, ale niewielu opuściło tak piękne i tajemnicze ruiny, jak starożytni Egipcjanie, a wiele z najbardziej fascynujących znalezisk w regionie pochodzi z „zaginionego” miasta Tanis.
Znany dla starożytnych Egipcjan jako Djanet, miasto służyło jako stolica 21 i 22 egipskich dynastii, dzięki swojej sile jako centrum handlowego. Osada znajdowała się tuż nad Nilem, co dało bogatemu ludowi dostęp do wody i handlu, z którym większość innych miast tego czasu ledwo mogła konkurować. Niestety ten „środkowy” okres w egipskiej historii został określony przez wstrząsy polityczne, które spowodowały, że miasto było niestabilne społecznie i połączone z przesuwającymi się wodami Nilu, a Tanis wkrótce odpadł z mapy.
Rozległe opisy starożytnego miasta zostały odkryte w innych częściach Egiptu, ale faktyczne ruiny Tanis zdawały się wymykać archeologów, co prowadziło do przekonania, że jest to „zaginione miasto”. Jednak w 1939 r. Francuski archeolog odkrył dziewiczy grobowiec miasto, w którym znajdowało się bogactwo artefaktów i biżuterii, które rywalizowały prawie z żadnym innym archeologiem egipskim.
Królewskie grobowce i towarzysząca im świątynia są teraz pozostałością po niegdysiejszym wielkim mieście Tanis, ale niezmierzona wiedza, którą zdobyliśmy z zaledwie kilku niewielkich pozostałości, mówi o tym, jak wielka była ta egipska stolica.
Klasztor św. Szymona
Duże społeczności chrześcijańskie nie są obfite w Egipcie zdominowanym przez muzułmanów. Jedną z bardziej zaludnionych grup jest śmieciarz Zabbaleen, który zachował swoje koptyjskie wierzenia i założył największy kościół chrześcijański na Bliskim Wschodzie w klasztorze św. Szymona.
Wioska Zabbaleen (czyli dosłownie „śmieciarki”) u podstawy klifów Mokattam rozpoczęła się około 1969 r., Gdy gubernator Kairu postanowił przenieść wszystkich śmieciarzy do jednej osady. Śmieciarze byli w dużej mierze koptyjskimi chrześcijanami, a ponieważ ich liczba stale rosła przez lata, potrzeba centralnego kościoła zaczęła rosnąć. W 1975 r. W wiosce wybudowano pierwszy kościół chrześcijański, ale po wybuchu dużego ognia rozpoczęto prace nad klasztorem, który został zbudowany na klifie.
Klasztor św. Szymona powstał w wyniku tego nowego projektu. Simon the Tanner był świętym rzemieślnikiem, który żył w X wieku, a poświęcony mu kościół jaskiniowy wydaje się być tak, jakby mógł trwać jeszcze 10 lat. Korzystając z wcześniej istniejącej jaskini i nachylonego do niej zbocza, obecny klasztor mieści 20 000 ludzi wokół centralnej ambony. Inne pobliskie jaskinie zostały również wbudowane w oddzielne przestrzenie kościelne i wszystkie zostały połączone, aby stworzyć potężny kompleks chrześcijański w sercu miasta śmieci.
Ponieważ turystyka w wiosce zamiataczy nie jest prężnie rozwijającą się branżą, dotarcie do klasztoru św. Szymona jest niemałym wyczynem, ale jako największy chrześcijański kościół w garstce krajów, każdego roku pielgrzymują setki tysięcy ludzi.
Wadi al-Hitan (Dolina Wielorybów)
Niewiele miejsc na świecie mówi o ewolucyjnej opowieści tak bogatej i urzekającej jak Wadi al-Hitan, egipska „Dolina Wielorybów”. Tam, pośród wyrzeźbionego przez wiatr krajobrazu piasku i skał, znajduje się duży zbiór najbardziej nieoczekiwanych skamieliny zwierzę-resztkowe.
Dokładniej mówiąc, rozproszone kości należą do długo wymarłej podrzędu wielorybów zwanych archaeoceti. To, co naprawdę odróżnia te starożytne stworzenia od zwykłego, współczesnego waleni, to jedna dziwna, a zarazem niezwykle ważna, anatomiczna odmiana tylnych nóg. To krytyczne odchylenie w zapisie kopalnym wielorybów jest podstawą twierdzenia, że masywne morskie zwierzęta, które znamy dziś, zaczęły swoje istnienie jako zwierzęta lądowe.
Ale odkąd odkryli je w 1902 roku, skamieniałości Wadi al-Hitana mają tendencję do zadawania więcej pytań niż odpowiedzi. Podczas gdy setki szkieletów archeologicznych zapewniają rzadką i wartościową migawkę wielorybów w końcowych etapach utraty kończyn tylnych i przejścia do egzystencji morskiej, biologowie ewolucyjni wciąż pozostają zaintrygowani tożsamością najwcześniejszego przodka wieloryba.
Podobieństwa w kształcie zębów doprowadziły do długo utrzymującego się przekonania, że wieloryby są spokrewnione z mesolicydami, mięsożerne ssaki kopytne, które bardzo przypominają wilki. Dopiero w 2005 r. Zespół amerykańskich i francuskich naukowców odkrył ostatecznie brakujące ogniwo między wielorybami a ich najbliższym krewnym, hipopotamem. Odkrycie to, poparte innym zbiorem skamielin waleni położonych w Pakistanie, umieściło wieloryba w różnych taksonomicznych grupach artiodaktyli, obejmujących takich nieoczekiwanych krewnych jak wielbłądy, świnie i żyrafy.
Chociaż skamieniałości w Wadi al-Hitan nie są z pewnością najstarsze na świecie, ich liczba i niezwykła konserwacja (nawet niektóre treści żołądkowe pozostają nienaruszone!) Sprawiają, że są nieocenione dla paleontologów i naukowców ewolucyjnych. Z tego powodu egipska „Dolina Wielorybów” została uznana za światową listę dziedzictwa kulturowego UNESCO